W latach międzywojennych było eleganckim uzdrowiskiem odwiedzanym głównie przez stołeczną inteligencję. Słynęło z unikalnego mikroklimatu i sosnowych lasów, sprzyjających leczeniu chorób dróg oddechowych. Lokalne pensjonaty, drewniane domy z obszernymi werandami, budowano w specyficznym dla okolicy stylu zwanym Świdermajer.

Przed drugą wojną światową 75% mieszkańców stanowili Żydzi. W sierpniu 1942 roku zostali wywiezieni z otwockiego getta do obozu w Treblince.

Miasto nigdy nie odzyskało dawnej świetności. Po wojnie sanatoria upaństwowiono. Otwock stopniowo ulegał degradacji. Przedwojenne wille, pustoszejące lub zasiedlane przez nowych właścicieli, popadały w ruinę. W latach 50. W Otwocku została zbudowana willa Pierwszego Seketarza KC PZPR oraz szefa służb bezpieczeństwa (obecnie Muzeum Ziemii Otwockiej). Od 1958 roku w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, dzielnicy Otwocka, działa reaktor atomowy Ewa.

Po 1989 roku prywatyzacja i boom budowlany przyczyniły sie do pogłębiania chaosu urbanistycznego. Współczesna zabudowa jest przypadkowa i chaotyczna. W centrum miasta, zbudowane w latach 60. pawilony handlowe zastąpił plac budowy, od kilku lat opuszczony. Fundamenty i zbrojenia nieukończonego centrum rozrywkowo-usługowego świadczą o kondycji lokalnego krajobrazu.