Artysta odwołuje się w swych pracach do pamięci miejsca, które zmieniło pierwotną funkcję, jego wymiarów, współrzędnych geograficznych.Odlewy ścian, czy podłogi, przeniesione w inne przestrzenie, funkcjonują jako rzeźby. Znajdujące się w domu i jego otoczeniu materiały: drewno, linoleum, popiół, trwają w dziełach sztuki.

W ostatnich latach studio stopniowo zmienia swoją funkcję, przestaje być przestrzenią pracy. Projekt “Otwock” nie ma na celu jego muzeifikacji. Stawia pytanie o  przyszłość i potencjał pracowni artysty jako miejsca działań i punktu odniesienia.

Jej los pozostaje otwarty.